ต้นทุนการเดินทาง ของคนรายได้ 15,000 บาท

เมื่อวานลองใช้ชีวิตโดยใช้สมมติฐานว่า ถ้าเราไม่ได้มีทางเลือกในการใช้ชีวิตมากแล้วต้องเดินทางด้วยรถเมลล์แดงจากกลางเมืองกลับบ้าน ชีวิตจะเป็นยังไงบ้าง

ค่ารถ 6.50

สยาม – ราชดำริ – ประตูน้ำ – ดินแดง – ประชาสงเคราะห์ – ห้วยขวาง

เริ่มตรงหน้า Siam Center รอรถเมล์ใช้เวลานาน อยู่ที่โชคชะตาว่าจะมากี่โมง แน่นอนว่าหากรอรถไฟฟ้าในยามปกติมันเร็วกว่าอยู่แล้ว

และพอขึ้นมาถ้าโชคดีได้นั่งก็ดีไป เพราะรถมันติดมาก และร้อนด้วย เอาแค่สยามไปราชดำริ ระยะทางสั้นๆเมื่อวานนี้ก็เกินครึ่งชั่วโมงแล้ว และตรงราชดำริไปประตูน้ำก็อีก 10-20 นาที

กว่าจะหลุดไปในจุดที่เป็นกลางเมืองได้ก็อย่างน้อย 30-45 นาทีแล้ว ผมเข้าใจว่าถ้ารถติดมากๆอาจจะเป็นชั่วโมงได้ ไปถึงปลายทางที่ห้วยขวางก็ เป็นชั่วโมง

ถ้าเทียบกับ BTS ไปต่อ MRT มันอาจจะดูอ้อมกว่า แต่จะเร็วกว่า ส่วนค่าใช้จ่ายก็เพิ่มมาอีก เช่น ตั๋วเหมา BTS 27 บาท กับ MRT สุขุมวิท-ห้วยขวาง 23 บาท รวม 50 บาทต่อเที่ยว

—

สมมติว่าเราไปทำงานในเมือง 22 วันต่อเดือน รายได้ 15,000 บาท

ใช้รถเมล์ นั่งไปกลับ 6.50 จากจุดที่ผมลองนั่ง วันละ 13 บาท รวม 286 บาทต่อเดือน (1.9% ของรายได้)

หากใคคขึ้นรถเมล์แอร์จะเพิ่มขึ้นมานิดนึง เช่น 15 บาท ไปกลับ 30 รวม 660 บาทต่อเดือน (4.4% ของรายได้)

แต่พอใช้รถไฟฟ้า นั่งไปกลับ 50 บาท ตกวันละ 100 บาท รวม 2,200 ต่อเดือน (14.6% ของรายได้)

แน่นอนว่าบางคนอาจจะนั่งรถเมล์บางวัน นั่งรถไฟฟ้าบางวันสลับไปเพื่อความสบายขึ้นบางวัน แต่เมื่อเราจ่ายแยกเที่ยว ราคาอาจจะแพงกว่าเหมาจ่ายได้ ยิ่งไกลยิ่งแพง

นอกจากนี้ บางคนอาจจะมีค่าใช้จ่ายมากกว่านี้เช่น การนั่งวินมอเตอร์ไซต์เข้าซอย อย่างน้อยก็ 10 บาทล่ะ แล้วแต่ย่านอีก เดินเข้าบางบางทีดึกๆอันตราย ทั้งโจร คนทำร้าย หมากัด การนั่งวินก็เป็นเรื่องจำเป็น

โดยส่วนตัวผมมองว่าการนั่งรถเมล์ โดยเฉพาะรถเมล์ไม่มีแอร์ แม้มันราคาถูกกว่าก็จริง แต่มันมีต้นทุนอื่นๆแฝงมาที่ไม่ใช่ตัวเงิน เช่น เรื่องของเวลา เรื่องสุขภาพที่มาจากมิลพิษบนท้องถนน ซึ่งตรงนี้ตีเป็นตัวเงินไม่ได้อยู่แล้ว

—

คนบนรถเมล์ก็มีหลากหลายอาชีพ บางคนใส่ชุดพนักงานบริการของห้าง ชุดพนักงานร้านอาหาร บางคนเป็นพนักงานชาวต่างชาติ (เห็นพูดภาษาพม่าคุยกัน) คนทำงานออฟฟิศก็มี ยืนหลับบ้าง นั่งหลับบ้าง

ผมว่าทุกคนมีความฝันที่อยากจะมีชีวิตดีๆนะ อยากมีทางเลือกในการใช้ชีวิตตามแบบที่เรากำหนดได้ ทุกคนมีที่บ้าน มีพ่อแม่ มีลูกให้กลับบ้านไปหา ที่นี่เป็นบ้านของคนหลายล้านชีวิต

ในเมื่อเราควบคุมความเป็นไปของเมืองที่เราอยู่นี้ไม่ได้ สิ่งหนึ่งที่เราพอจะช่วยกันได้นั้นก็คงเป็นการให้โอกาสกัน ใช้ความเห็นอกเห็นใจกัน ดูแลปกป้องคนในสังคมด้วยกัน อย่างน้อยมันก็จะเกิดสิ่งดีๆได้เยอะ